Αναζητώντας την τέλεια selfie: Από την Χριστίνα Ρασιδάκη για το ελculture
Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί απόσπασμα του άρθρου: Η σχέση των εφήβων με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή το ντοκιμαντέρ “The perfect selfie”, στο οποίο μιλάει η κα.Ρασιδάκη για το φαινόμενο αυτό της εποχής.
Κείμενο για το ελculture: Άννα Ρούτση
«Η ανάγκη για αναγνώριση και αποδοχή από τους συνομηλίκους πάντα υπήρχε, περιοριζόταν όμως στην αυλή του σχολείου ή στην πλατεία», μου λέει η σύμβουλος γονέων Χριστίνα Ρασιδάκη. «Όταν γύριζες σπίτι και η πόρτα έκλεινε, η έκθεση και αλληλεπίδραση περιοριζόταν προσφέροντας μια κάποια ξεκούραση και ευκαιρία για περισυλλογή και ανασυγκρότηση. Το διαδίκτυο όμως είναι πανταχού παρόν, επί 24ώρου βάσης. Το να χάσεις στιγμιότυπα, σχόλια και επεισόδια, είτε σε αφορούν είτε όχι, δημιουργεί αίσθηση αγωνίας και ότι “έμεινες απέξω” – αυτό που αποκαλείται FoMo: Fear of Missing out. Επίσης, οι αναστολές εύκολα αίρονται όταν υπάρχει η ασπίδα μιας οθόνης ή όταν η προσωπική ταυτότητα του καθένα μας διαχέεται μέσα σε μια ομάδα. Τα παιδιά καθίστανται ευάλωτα, αλλά και φέρονται ευκολότερα με τρόπο που συχνά δεν θα έκαναν ποτέ όντας πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι σε κάποιον. Ανάλογα, εύκολα ένας έφηβος μπορεί να στοχοποιηθεί, να γίνει θύμα mobbing (ομαδικός εκφοβισμός) ή να υποστεί αποκλεισμό προς τέρψιν της ομάδας».
Είναι ικανά τελικά τα κοινωνικά δίκτυα ν’ αλλάξουν τα πάντα στους κώδικες της ανθρώπινης επικοινωνίας; «Δεν θα έλεγα κάτι τόσο ακραίο», μου απαντά η κ. Ρασιδάκη. «Τα κοινωνικά δίκτυα, όταν χρησιμοποιούνται σωστά και με μέτρο, έχουν πολλά θετικά να προσφέρουν σε όλους μας. Από την άλλη ναι, οι κώδικες επικοινωνίας μπορούν να αλλάξουν χάρη στη προστασία και την ανωνυμία που προσφέρει κάθε οθόνη. Παλαιότερα, για παράδειγμα, έπρεπε να μαζέψεις το κουράγιο σου να πεις σε ένα αγόρι ή κορίτσι ότι δεν θες πια να είστε μαζί. Τώρα μπορείς απλά να εξαφανιστείς και ο άλλος να μείνει με την απορία και την αγωνία του τι έκανε. Παλαιότερα έπρεπε να εκφράσεις ανάγκες, επιθυμίες, συναισθήματα, διαφωνίες και αδυναμίες πρόσωπο με πρόσωπο, που από μόνο του είναι μια σημαντική πρόκληση γιατί εκτίθεσαι στον άλλο, στο τι θα πει και πώς θα αντιδράσει. Αυτές οι δυσάρεστες πλην όμως αναγκαίες προκλήσεις είχαν και έχουν πολλά να διδάξουν στους εφήβους για της φιλικές, συναισθηματικές, εργασιακές διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν αποκλείεται να έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα νέο φαινόμενο του “ομιλητικά αγχώδους ατόμου” εκεί που η ομιλία αποτελεί το βασικό μέσω επικοινωνίας του είδους μας».
«Αυτό που μπλοκάρει τους υπερφορτωμένους γονείς, αρκετοί από τους οποίους δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με τα ηλεκτρονικά πέραν της χρήσης του τηλεφώνου τους, είναι η ιδέα ότι θα πρέπει να μάθουν πώς λειτουργούν τα Instagram, snapchat ή και Facebook αν δεν έχουν», παρατηρεί η κ. Ρασιδάκη. «Φυσικά και χρειάζεται να έχουν μια αν όχι ειδική, τουλάχιστον γενική γνώση επ’ αυτών. Πέραν αυτού όμως χρειάζεται να αναπτύξουν μια κουλτούρα ηλεκτρονικής/διαδικτυακής υγιεινής στην οικογένεια, όπως κάνουν και με άλλα πράγματα αρχίζοντας από τους εαυτούς τους. Φυσικά και δεν μπορούν να επηρεάσουν τους εφήβους τους όταν οι ίδιοι είναι με τη μύτη στην οθόνη, είτε παίζοντας διαδικτυακά παιχνίδια, είτε στο Facebook, όταν δεν μπορούν να κρατήσουν μια συζήτηση χωρίς κάθε λίγο να τσεκάρουν το κινητό τους, όταν απαθανατίζουν την κάθε τους στιγμή και ακόμα χειρότερα δεν αντέχουν να μην την αναρτήσουν, όταν περνούν ώρες στο σπίτι μπροστά στο λάπτοπ ή τον υπολογιστή. Έτσι, εν αγνοία τους επηρεάζουν ριζικά και άμεσα τη διαδικτυακή συμπεριφορά των παιδιών τους».
Ολοκληρωμένο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας εδώ: elculture.gr